دارو درمانی یکی از قدیمی‌ترین درمان‌های مربوط به اختلالات سلامت روان می‌باشد. این رویکرد به سنت روانپزشکی در درمان اختلالات روانی برمی‌گردد که از دیدگاه زیست شناختی به مشکلات سلامت روان نگاه می‌شد. فرض اساسی در دارو درمانی این است که نشانه‌ها و علائم روانپزشکی از عدم تعادل الکتروشیمیایی در مغز می‌باشد که نشانگر بدکارکردی سیستم اعصاب مرکزی است. با پیدایش درمان‌های روانشناختی در ابتدای قرن بیستم این دیدگاه کمی متعادل‌تر شده است و تاثیرات اجتماعی را نیز بر روی مشکلات سلامت روان و اختلالات روانپزشکی در نظر می‌گیرد.
واقعیت مهم این است که همچنان دارو درمانی در صدر درمان‌های اختلالات روانپزشکی قرار دارد و هر ساله پژوهش‌های بسیار معتبری از تاثیرگذاری بی چون و چرای روان دارو درمانی منتشر می‌شود. این امر نشان دهنده‌ی این است که روان دارودرمانی همچنان درمان معتبری می‌باشد که در صورت لزوم باید از آن استفاده شود.
همچنین در معتبرترین متن‌های منتشر شده نشان داده شده است که در بسیاری از اختلالات دارودرمانی با درمان‌های روانشناختی اثر افزایشی دارند بدین معنا که اگر در این موارد از هر دو رویکرد در درمان اختلالات سلامت روان استفاده شود می‌توان انتظار داشت که بهترین نتایج درمانی را بگیریم.
